کم کم 

فقط تبر نیست که به درخت میزند. 

آب که پای درخت نریزی، می خشکد. 

از درون می پوسد و خالی می شود. آنوقت به کوچکترین باد خزانی فرو می ریزد. 

عاشقانه ها همیشه که با زخم جفا و خیانت سرنگون نمی شوند. بیشترشان آب نمی خورند. همان دوستت دارم های هر روزه، همان نگاه ها و ملاحت ها، همان ها پایشان ریخته نمی شود که می میرند… کم کم… آرام… 🍁