ﻣﻦ ﺟــﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﯾــﺮﻭﺯ ﺟــﺎ ﻣﺎﻧـــﺪﻡ

ﺁﺟﺮ ﻣﯽ ﭼﯿﻨﻢ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ
ﺩﻭﺭ ﺗﺎ دور ﺑﻮﺩﻧــــﻢ
ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﮐﻪ ﺩﯾــﻮﺍﺭﯼ ﺷﻮﺩ
ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﺣﺴـﺎﺳــﯽ
ﻧـﺘﻮﺍﻧــﺪ ﺳَــﺮَﮎ ﺑﮑﺸﺪ ﻭﺳَﺮ ﺑﻪ ﺳَﺮﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ …
ﻣﻦ ﺟــﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﯾــﺮﻭﺯ ﺟــﺎ ﻣﺎﻧـــﺪﻡ
ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺯﯾﺮِ ﺑــــــﺎﺭﺍﻥ ﺷﺴﺘﻢ ﺍﺯ “ ﻋﺸــــﻖ”